Луқма аз бахши «Хушдоманғайбат»

Марде назди табиб омада бо сароҳат нақл мекунад:
-Духтурҷон, тасаввур намекунед, ки ман чӣ гуна хобҳои даҳшатнок мебинам… Ҳамин ки чашмамро мепушам, пеши назарам хушдоманамро мебинам, ки дар кӯча ҳамроҳи крокодил сайру гашт дорад. Дандонҳои калон калони каҷу килеб, бӯйи даҳонаш тамоми ҷонзотро то ба ҳафт чақрим беҳуш мегардонад, даҳшатангезу бадҳайбат…
— Оҳо, воқеан, даҳшат…
— Эҳа, ин ҳоло чӣ, ман ҳозир дар бораи крокодил нақл накардаам!